یواش یواش داریم به آخرای دسامبر می رسیم و اینجا حال و هوای همون اسفند خودمون رو داره. با این تفاوت که این استاد راهنمای زرنگ من بهم پیک نوروزی داده و گفته توی این تعطیلات تا جایی که می تونی بنویس و فصل اولت رو تموم کن. من هم مثل دانشجوهای خوب و سر به راه گفتم چشم.
این دیالوگیه که چند روز پیش با استادم داشتم.
پارتی بازی
برایان: فساد دولتی و حکومت های دیکتاتوری داستان طولانی مدت کشورهای آمریکای لاتین بوده
من: آره من هم همیشه برام سوال بوده که چرا کشورهایی که انگلیس در قاره ی آمریکا فتح می کنه کشورهای می شن که دموکراسی تا حد زیادی در اونها اجرا می شه، اما کشورهایی که اسپانیا و پرتغال فتح می کنن همیشه در کشمکش و جنگ بودن و دیکتاتورهاشون هم توی دنیا معروفن.
برایان: بخش اصلی این قضیه به تفاوت دین پروتستانت با کاتولیک بر می گرده. اون کشورهای کاتولیک به خاطر قدرت و نفوذ کلیسا به چنین مشکلاتی دچار می شن.
من: و اتفاقاً چند روز پیش با یکی از دوستام که اهل آرژانتینه صحبت می کردم و اون می گفت اونا هم یه سری از مشکلات ما ایرانی ها رو دارن. مثلاً ما چیزی داریم به نام پارتی بازی [پارتی بازی رو به فارسی می گم] و اینجوریه که تو اگه در یه جایی یه آشنا داشته باشی، خیلی سریعتر کارات راه می افته و راحت ترفیع می گیری و به شغلای رده بالا می رسی.
برایان: ما هم همچین چیزی رو داریم
من: اِه جداً؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ شما بهش چی می گین؟
برایان: اصطلاحی که ما براش داریم اینه: شبکه ی بچه های قدیمی* [این ترجمه ی منه شاید یه ترجمه ی بهتری هم واسش باشه که من خبر ندارم]. و این طور به وجود میاد که در هر شهری یه مدرسه هست که هم گرونتر از بقیه اس و هم معروفتر. بچه های وزرا و آدمای معروف اونجا درس می خونن و اگه کسی اونقدر پول داشته باشه که بتونه بچه اش رو به همچین مدرسه ای بفرسته می تونه مطمئن باش که بعداً بچه اش شغل رده بالای خواهد داشت. نکته ی جالبش هم اینه که الزاماً کادر علمی اون مدرسه بهترین نیستن، وفقط پوله که این وسط تعیین کننده اس.
من: اوووووه، اصلاً از این قضیه خبر نداشتم. فکر می کنم همچین ساختاری قبل از انقلاب هم در ایران بوده و شاید یکی از دلایلی هم که مردم انقلاب کردن همین بود که نمی خواستن همچین چیزی در کشور وجود داشته باشه. خوب پس با این حساب به نظرت موفقترین کشور از لحاظ پیاده کردن دموکراسی در جامعه اش کجاست؟
برایان: به نظر من اینو واسه ی هیچ کشوری نمیشه گفت. چون همه ی کشورا یه جورایی در اجرای دموکراسی شکست خوردن.
Old Boys› Network*
MY DIALOGS 
Posted by آرش on دسامبر 19, 2010 at 7:07 ق.ظ.
میدونی چرا همیشه شکست میخورن ؟ چون هرکسی به فکر منافع خود و شبکه بروبکس قدیمی خودشه، بنابراین هرکسی که در صدر هرم قدرت قرار داره یک سری زیر شاخه داره که منافع اون زیرشاخه هاشم براش مهمه بنابراین دموکراسی اکثریت رو فدای منافع اقلیت و بروبکس شبکه قدیمی میکنه. اینارو بیخیال کنسرت متال چه خبر ؟
Posted by Mehdy Sedaghat Payam on دسامبر 19, 2010 at 9:31 ب.ظ.
آره خوب دقیقاً همینه. کدوم کنسرت، فعلاً خبری نیست. چند وفت پیش کنسرت یه گروه ایندی راک رفتم به نام نیوپورنوگرافرز که خیلی خیلی خوب بود. توصیه می کنم حتماً آلبوماشونو بگیری گوش کنی.
Posted by طبال on دسامبر 19, 2010 at 7:09 ق.ظ.
یادته تلفنی چقدر برای شاگردات پارتی بازی کردیم ؟:)) هرکی متال گوش میکرد نمره ترمش رو داشت
Posted by Mehdy Sedaghat Payam on دسامبر 19, 2010 at 9:33 ب.ظ.
این تلفنیشو یادم نیست، اما آرش جون من سر کلاس به شعور نمره می دادم نه صرفاً به زبان و خوب بالاخره کسی که درک زیبایی شناسی متال رسیده باشه، باید هم نمره ی بهتری بگیره. :))
Posted by بهنام اسدی on دسامبر 19, 2010 at 9:01 ق.ظ.
old boy: a man who used to be a student in your school (Oxford Concise)
شبکه ی هم مدرسه ای ها شاید بد نباشه.
راستی اگه فیلم کره ای old boy رو ندیدید، حتما پیشنهاد می کنم که ببینید. البته این یکی از فیلم های سه گانه ی انتقام کارگردانشه.
Posted by Mehdy Sedaghat Payam on دسامبر 19, 2010 at 9:36 ب.ظ.
مرسی بهنام جان، آره موافقم این شبکه ی هم مدرسه ای ها معادل خیلی خوبیه. اون فیلم رو هم قدیما دیدم و خیلی خیلی ازش خوشم اومد. به طوریکه هنوز هم ازش به عنوان یکی از ده فیلم برتری که در زندگیم دیدم یاد می کنم. اما اون همدردی برای آقا و خانم انتقام اصلاً به خوبی این یکی نبودن.