دیالوگ 10

شنبه ی هفته ای که گذشت با هم خونه ای های نیوزیلندیم رفته بودیم جشنواره ی فیلم نیوزیلند تا فیلم زنان بدون مردان از شیرین نشاط رو ببینیم. خود فیلم از نظر من فیلم درخشانی بود که تنهایی و بی پناهی 4 تا  زن از طبقات اجتماعی مختلف رو در پس زمینه ی دهه ی 1330 وکودتای علیه مصدق و جامعه ی مردسالار اون دوران نشون می داد.

بعد از فیلم:

من [خطاب به گلن]: فکر کنم واسه ی شماها یه کم خسته کننده بود چون ارجاعاتی داشت که غیر ایرانی ها اونو درک نمی کردن

گلن: نه اتفاقا کار خوبی بود. من که خوشم اومد

لورا: من هم خوشم اومد. فیلمی نبود که آدم رو خسته کنه. یه جاییش منو گیج کرد اما روی هم رفته فیلم خوبی بود

ربکا: آره خیلی خوب بود. باعث شد که من علاقمند بشم بیشتر در مورد ایران بدونم

گلن و لورا: آره ما هم دقیقاً همین حس رو داریم

من: راستش همونطور که آخر فیلم هم دیدین فیلم به مبارزان راه آزادی از سال 1285 تا 1388 تقدیم شده بود،و به طور خلاصه می شه گفت که به غیر از تم اصلی فیلم که همون تنهایی زن ها متفاوت در جامغه ی ایرانی بود، ما مردم ایران بیشتر از صد ساله که داریم واسه ی رسیدن به دموکراسی و آزادی تلاش می کنیم و هنوز هم راه زیادی داریم که بریم.

ربکا: آه چه سخت. این قضیه ی حجاب چیه؟ زن ها قبل از ازدواج باید حجاب داشته باشن و بعدش می تونن بدون حجاب باشن؟

من: نه ربطی به ازدواج نداره. بیشتر یه قضیه ی شخصیه و خود زنها هستن که انتخاب می کنن حجاب داشته باشن یا نه.

لورا: راستی زبان فارسی هم زبان قشنگی بود. از او خ خ کردن ها توش نداره.

من: آره زبان موزیکالیه.

لورا: آهان الان که گفتی موزیک یاد این افتادم که یه جای فیلم که یه نفر داشت آواز می خوند تماشاچی های پشت سر من هم داشتن بشکن می زدن و باهاش می خوندن. خیلی باحال بود

گلن: آره مهدی هم داشت باهاشون می خوند. اما بشکن نمی زد

ربکا: اه پس تو هم شعرشو بلد بودی؟

من: آره بابا از ترانه های معروف موسیقی ایرانی بود

لورا: پس واسمون بخونش

من [در حالیکه شعر رو فراموش کردم ولی نمی خوام بگم یادم رفته به فکر این می افتم که یه شعر قدیمی پیدا کنم و بخونم]: شعرش این بود [به آواز]: گلناااااااااااااار، گلنااااااااااااااااااار، کجایی که از غمت ناله می کند این دل گرفتااااااااااااااار. گلناااااااااااااااااااار، گلنااااااااااااااااار …… ..